Twee kleine negentiende-eeuwse arbeidershuisjes in de Gentse Rabotwijk werden medio jaren tachtig met elkaar verbonden tot één huis, zonder de kwaliteiten van één huis. Het bleven twee huizen met elk hun problemen. Hoewel de bouwheer bij aanvang uitging van een beperkt programma en enkel in een nieuw goed geïsoleerd dak en wat extra woonruimte wenste te investeren, bleek na onderzoek dat dit onvoldoende was om het huis een logische opbouw te geven. Enkel een globale aanpak zou de onpraktische gevolgen van de onoordeelkundige verbouwing uit het verleden teniet doen. Daarom wordt er gekozen voor een grondige herstructurering van de woning met bijzondere aandacht voor ecologie en duurzaamheid.

De voorgevel wordt volledig behouden. Achteraan maken de niet-kwalitatieve bijgebouwen die doorheen de jaren aansluiting bij de woning hebben gevonden plaats voor een een veel minder diepe aanbouw van twee hoog opgetrokken in houtskeletbouw bekleed met laryxhout. Dit nieuwe volume biedt een aantal onmiskenbare voordelen. Zo komt er meer beschikbare ruimte op het gelijkvloers voor living en keuken, krijgt de badkamer op de verdieping de nodige privacy en een terras en ontstaat er contact tussen het bureau en de living die beiden meer bij de tuin worden betrokken. En hoewel de woning westelijk is georiënteerd en er dus in de living geen rechtstreeks zonlicht binnenvalt, slaagt de aanbouw er in om dit via een raam aan de zijkant, de zuidkant, toch te doen.

Een tweede betekenisvolle ingreep bestaat uit het deels openwerken van de trap. Ook werden er ramen naar de badkamers gemaakt waardoor de trap, midden in de woning, in het licht baadt en een echt knooppunt in de woning wordt.

Zo slaagt het ontwerp erin om van dit voorheen zo krappe huisjescomplex een ecologisch bewuste eengezinswoning te maken waarin vier slaapkamers vaak met verrassende plafonds, twee badkamers als ontmoetingsplekken voor de bewoners, een bureau en ruime woonvertrekken op een natuurlijke manier hun plaats vinden.