Op zoek naar meer ruimte en luxe kozen stedelingen vanaf de jaren ’60 er steeds meer voor de stad te ontvluchten richting groene rand buiten Brussel. Vandaag de dag voelen wij de ecologische impact van deze dagelijkse stroom van mensen in en uit de stad. Hoewel Brussel een uitzonderlijke geschiedenis van herenhuizen kent, woningen met overvloed aan licht en ongelofelijke detaillering, introduceerden modernisten en klanten de droom van een losstaande woning om hun creativiteit de vrije loop te laten. Stad en creativiteit hoeven uiteraard geen tegengestelden van elkaar te zijn.

Het pand dat in het verleden een traditionele bakkerij huisvestte, werd grondig verbouwd tot een ééngezinswoning met architectenbureau. Ruimte, lucht, licht en zicht werden naadloos verwerkt op een plaats dat zich vroeger beperkte tot zijn vier afgesloten bouwlagen in een bescheiden schil. De indrukwekkende voormalige baksteenoven werd in materiaal en ziel gerecupereerd bij de heropbouw van de tuinmuren. Deze doorgedreven verbouwing vertrekt van het bestaand volume, gooit de ruimtes door elkaar en boetseert deze verstrengeld in elkaar met als bedoeling om meer natuurlijk naar het park te lopen en om meer licht binnen te kunnen halen. De unieke locatie langs het park werd in die zin optimaal benut.

Uit de volgebouwde foothprint werden chirurgisch 2 kleine volumes gehaald, dit werden twee binnentuinen waarrond het bureau en de keuken meanderen. Nabij de inkom bevindt zich de keuken, via de open trap bereikt men de leefruimte en vervolgens de slaapvertrekken op de tweede verdieping. De stalen trap is uiterst fijn uitgevoerd om het licht en doorzicht maximaal toe te laten. De 3de verdieping onder het bestaande hellend dak biedt ruimte voor een gastenkamer, -badkamer en een bureau.

De koperen gevels, mat verweerd, werden om de bestaande structuur geplooid, ze bepalen voor een groot deel de uitdrukking van het gebouw. In het straatbeeld wordt een formele expressie tentoongesteld, waar uitgesproken verticale koperen banen en aluminium vinnen in combinatie met horizontaal leesbaar buitenschrijnwerk een gelaagde indruk nalaten. Achterin ligt het verhaal anders en ziet men de gevel nooit an sich, maar ervaart men het als plek, een terras op hoogte met groendak ingericht als plantenbakken en zicht op het park met zijn hoge populieren. Deze plek is het verlengstuk van de leefruimte die men letterlijk als doorzon mag bestempelen. Naast de indeling en ruimtelijkheid versterken de materialen de relatie tussen binnen- en buiten. De donkerbruine buitenschil maakt binnen plaats voor zachtere tinten en texturen: lichtgrijze terrazzo tegel, meubilair in essen, champagnekleurig details alsook de (bestaande) ontblote balkenlaag, onbehandeld staal en ruw bekiste plankenbeton. Het geeft de woning evenwicht en karakter.

Het architectenbureau is met dezelfde sensibiliteit verweven in het geheel. Via de gemeenschappelijke inkom zakt men letterlijk af, langs de bibliotheek, naar de werkplekken. De betonen wanden en plafonds lijken een spel van plooivlakken.